Mieczysław Grabiński był polskim dyplomatą i działaczem emigracyjnym. Urodził się 28 maja 1893 roku w Wieluniu, w rodzinie Kazimierza Grabińskiego i Kazimiery z domu Wolnych.

Uczęszczał do szkoły elementarnej w Wieluniu, a następnie do gimnazjum w Kaliszu, które ukończył w 1912 roku. Już w latach szkolnych odznaczał się silnym poczuciem obowiązku wobec Ojczyzny, które z czasem przekształciło się w wieloletnią, konsekwentną służbę Polsce – zarówno w mundurze, jak i w dyplomacji. W czasie nauki w Kaliszu zaangażował się w działalność patriotyczną, wstępując do tajnej organizacji młodzieżowej „Zarzewie”. Za działalność konspiracyjną został aresztowany przez władze carskie i w roku szkolnym 1911/1912 spędził trzy miesiące w więzieniu. Po zwolnieniu był objęty nadzorem policyjnym.

Po odzyskaniu wolności rozpoczął studia w Szkole Wyższej Handlowej w Warszawie, które ukończył w 1917 roku, uzyskując dyplom. W 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich, a podczas I wojny światowej działał w strukturach Polskiej Organizacji Wojskowej.

Po zakończeniu wojny, w 1919 roku, rozpoczął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Jeszcze w tym samym roku rozpoczął służbę konsularną, pracując w latach 1919–1933 na placówkach w Odessie, Moskwie, Belgradzie, Zagrzebiu, Gdańsku oraz Czerniowcach. W 1933 roku powrócił do centrali MSZ, gdzie pracował do 1935 roku.

1 grudnia 1935 roku objął stanowisko Konsula Generalnego RP w Wiedniu, które piastował do 1 marca 1939 roku. Podczas pracy w Wiedniu cieszył się dużym uznaniem wśród austriackiej Polonii. Uchodził za człowieka wielkiej kultury osobistej, taktu i serdeczności. Wraz z żoną Wandą aktywnie uczestniczył w życiu organizacji polonijnych, wspierając wiele inicjatyw społecznych.

Jak wspomina Władysław S. Kucharski we wstępie do książki Dyplomacja w Dachau, Konsul Grabiński „(…)wykazał się niezwykłą aktywnością jako członek kuratorium Fundacji 'Dom Polski’ w Wiedniu. Dzięki jego inicjatywie i zaangażowaniu fundacja pozyskiwała środki finansowe na stypendia dla młodzieży z ubogich rodzin. Szczególną opieką otaczał bezrobotnych rodaków oraz młodzież zrzeszoną w Związku Harcerstwa Polskiego i Polskim Akademickim Stowarzyszeniu 'Ognisko’, którego był honorowym członkiem (…)”. Dom Grabińskich był miejscem spotkań działaczy polonijnych, studentów i harcerzy.

Podczas Anschlussu Austrii w marcu 1938 roku oraz w kolejnych miesiącach, Konsul Grabiński podejmował starania na rzecz ratowania polskich Żydów przed prześladowaniami ze strony nazistów.

Został zapamiętany z ogromnym szacunkiem przez środowiska polonijne, a także przez posła RP w Austrii, Jana Gawrońskiego, który wspominał:
„Konsul Grabiński był człowiekiem ze wszech miar wybitnym. Jego świetne kwalifikacje zawodowe, zdolności organizacyjne, wyjątkowy zmysł społeczny, cnoty obywatelskie oraz rzetelność i prostolinijność charaktery pozostały mi w trwałej pamięci” (Moja misja w Wiedniu 1932–1938, Warszawa 1965, s. 147).

W marcu 1939 roku Mieczysław Grabiński został przeniesiony na stanowisko Konsula Generalnego RP w Monachium. Od listopada 1939 do 14 kwietnia 1941 roku pełnił tę samą funkcję w Zagrzebiu. Po zajęciu miasta przez wojska niemieckie został aresztowany przez chorwackich ustaszów, wydany gestapo i osadzony w więzieniach w Grazu i Monachium, a następnie zesłany do niemieckiego obozu koncentracyjnego w Dachau. Przebywał tam od 1941 do kwietnia 1945 roku.

Mimo grożącej mu za to śmierci, opisywał warunki życia w obozie na skrawkach papieru, które udało mu się potajemnie zdobyć. Jego wspomnienia, zatytułowane Dyplomacja w Dachau, zostały wydane po wojnie przez jego dzieci, Hannę i Jerzego.

Po wyzwoleniu obozu przez wojska amerykańskie, mimo zniszczonego zdrowia, Mieczysław Grabiński podjął kolejne odpowiedzialne zadania. W latach 1945–1949 był m.in. delegatem ministra spraw zagranicznych w amerykańskiej strefie okupacyjnej Niemiec, przewodniczącym Międzynarodowego Komitetu Uchodźców Politycznych oraz prezesem Polskiego Związku Byłych Więźniów Politycznych Niemieckich Obozów Koncentracyjnych w Monachium.

W lipcu 1949 roku osiedlił się w Londynie, gdzie aktywnie uczestniczył w życiu emigracji. Pełnił funkcję prezesa Stowarzyszenia Pracowników Polskiej Służby Zagranicznej, był członkiem Instytutu Spraw Międzynarodowych, a także zasiadał w Radzie Narodowej RP w kadencji 1952–1953. Współtworzył także Ligę Niepodległości Polski.

Do Polski już nigdy nie wrócił. Mieczysław Grabiński zmarł 6 maja 1960 roku. Został pochowany osiem dni później na Cmentarzu Putney Vale w Londynie. Michał Grażyński, żegnając go podczas ceremonii pogrzebowej, powiedział:

„Śp. Mieczysław Grabiński miał żywot pracowity i pełen ofiar. Dobrze zasłużył się Polsce. Dlatego pamięć jego będzie otoczona należną czcią”.

Zmarły pozostawił żonę Wandę z Januszkiewiczów (1901–1995), córkę Hannę i syna Jerzego Witolda. Był odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Niepodległości, Złotym Krzyżem Zasługi oraz licznymi odznaczeniami zagranicznymi.

Tekst został przygotowany na podstawie wstępu Władysława S. Kucharskiego znajdującego się w książce „Dyplomacja w Dachau”.